Ropucha, bardzo niebezpieczny płaszcz dla psa
Ropuchy to płazy, które mogą być bardzo niebezpieczne dla psa z powodu gruczoły trucizny że te zwierzęta prezentują się za oczami i na skórze pleców, podobnie jak brodawki.
Kiedy pies „spotyka” ropuchę, jego naturalna ciekawość czasami prowadzi go do: polizać ropuchę lub wziąć ją do ust. Jad ropuchy uwalniany jest pod wpływem silnego lizania lub ugryzienia skóry ropuchy w kontakcie z błoną śluzową pyska psa. Następnie dostaje się do krwi psa i wywiera toksyczne działanie na serce i układ nerwowy.
Jad ropuchy rzeczywiście zawiera kilka toksycznych substancji wśród:
- aminy biogenne, które nadają mu jego charakter zapalny,
- bufotenina, efekty halucynogenne,
- substancje do działanie zwężające naczynia krwionośne i działanie nadciśnieniowe,
- związki, które są powiązane z pochodne naparstnicy, toksyczny dla serca.
Szanse na „przecięcie ścieżek” ropuchy są wyższe:
- w okresie szczytowej aktywności ropuch między kwietniem a wrześniem, z jeszcze większe ryzyko w środku lata, w lipcu i sierpniu,
- w czasie zmierzch,
- we wszystkim obszary naturalne gdzie mieszka ropucha: ogród, staw, parki, góry, a nawet lasy.
Dobrze wiedzieć !
Salamandry i traszki mogą być również odpowiedzialne za zatrucie psa podobnego do ropuchy.
Zatrucie psów ropuchami: objawy
W przypadku zatrucia psa przez ropuchę objawy pojawiają się zwykle bardzo szybko w ciągu godziny od kontaktu z batrachianem.
Od razu polegają na bolesnym zapaleniu błony śluzowej jamy ustnej psa, odpowiedzialnym za: bardzo ciężkie ślinienie się. Jad w kontakcie z oczami psa powoduje zapalenie powiek (zapalenie powiek), zapalenie spojówek i rogówki związane z bólem oka.
Najpoważniejszym formom zatrucia mogą towarzyszyć:
- z zaburzenia trawienia połączenie silnego bólu brzucha, biegunki i wymiotów,
- z zaburzenia rytmu serca co może czasami prowadzić do zatrzymania akcji serca,
- z zaburzenia nerwowo-mięśniowe takie jak ataksja (nieprawidłowy chód), drżenie, konwulsje, paraliż, a nawet halucynacje,
- występowanie ostry obrzęk płuc, spowodowane albo niewydolnością serca, albo działaniem zapalnym jadu ropuchy.
Zatrucie może być czasem powikłane rozwojem niewydolności nerek, wątroby, a nawet serca.
Jad pojedynczej ropuchy może być śmiertelny dla małego psa. W najcięższych postaciach może wystąpić w czasie krótszym niż godzina.
Mój pies ugryzł ropuchę: co robić?
Kiedy pies zostaje otruty przez ropuchę, jest to prawdziwe pogotowie weterynaryjne kto musi cię przekonać do jak najszybciej zawieź zwierzę do najbliższej kliniki weterynaryjnej…a tym bardziej, jeśli jest to piesek mały, bardziej podatny na dotkliwe zatrucia.
Jednocześnie usuń ropuchę z pyska psa (jad nie przeniknie przez skórę dłoni, jeśli nie ma żadnych ran) lub pozwól mu ją wtedy uwolnić natychmiast i dokładnie wypłucz jamę ustną psa używając wody z kranu lub wody mineralnej, w zależności od tego, co masz pod ręką.
Jeśli jad ropuchy zetknął się z oczami, przemyj je dużą ilością wody lub jeszcze lepiej solą fizjologiczną.
Ostrzeżenie !
Jad ropuchy jest bolesny dla psa, dlatego Twój pupil, choć zazwyczaj bardzo miły, może być podatny na wykazywanie oznak agresji przy próbie usunięcia ropuchy lub jej podejściu do płukania ust i/lub oczu. W takim przypadku nie narażaj się na niebezpieczeństwo i poczekaj na interwencję lekarza weterynarii, przeszkolonego do radzenia sobie z tą sytuacją.
Co może zrobić weterynarz, gdy pies został otruty przez ropuchę?
Lekarz weterynarii najpierw postara się wyeliminować jak najwięcej jadu, jeśli psem zajmie się bardzo szybko po kontakcie z ropuchą i wykryć obecność jakichkolwiek objawów sercowych, który można wykryć tylko za pomocą osłuchiwania serca lub aparatu EKG.
Jeśli nie ma swoistego antidotum na jad ropuchy, lekarz weterynarii zrobi to, co konieczne, abyjak najbardziej uwolnić psa od objawów zatrucia, podając w razie potrzeby:
- leki przeciwwymiotne lub leki chroniące wyściółkę żołądka (bandaże żołądkowe, środki zobojętniające sok żołądkowy itp.),
- leki na problemy z sercem,
- leki przeciwdrgawkowe,
- leki przeciwzapalne,
- leki przeciwhistaminowe mające na celu zmniejszenie działania jadu na błony śluzowe,
- i/lub poddając psa tlenoterapii lub infuzji.
W najcięższych przypadkach często niezbędna jest hospitalizacja psa. Rokowanie jest bardziej powściągliwe u małych psów oraz gdy utrzymują się problemy z trawieniem i sercem.
